انسانی که به خود باور دارد و گفتار و کردار او حقیقی است، اصالت را به واقعیت می دهد نه به تاکیدها و تکرارها و متقاعد کردن ها و به تبع آنها سوگند و قسم خوردن ها.
چرا که او باور دارد که گفتارش جان دارد و سواری ست بر اسب واقعیت که در راستای حرکت آرام و متین اش به مقصد واقعی اش به خوبی خواهد رسید و هی هی ها با تازیانه زدن ها و کرکری خواندن هایش نه تنها گوش خود و دیگران را اذیت کرده بلکه مانع و آزاری خواهد شد برای حرکت آن اسب چابک!
قسم به خدا و جان مادر و عزیزان .... تنها نشانه ضعف شماست در گفتار و کردار!
این جملات بی معنا را از فرهنگ لغات خود خارج سازید تا بار کتاب فرهنگ گفتارتان کمتر شده ولی با محتوا و کیفیتی پرمعنا و روح دار!